Δημητσάνα. Η ισχυρή αλήθεια ενός τόπου

Στην καρδιά της Πελοποννήσου, εκεί όπου το κράμα της φύσης, της ιστορίας, των δραστηριοτήτων και φυσικά της γαστρονομίας, φέρνει ένα αποτέλεσμα που όμοιό του δύσκολα συναντάμε αλλού. Φτάσαμε στη Δημητσάνα, στο Μαίναλο και σε υψόμετρο 960μ. στεκόμαστε μπροστά στα πέτρινα αρχοντικά με τα κατακόκκινα κεραμίδια, που παραμένουν έτσι δεκαετίες. Σταθήκαμε κάτω από το πέτρινο ρολόι και αγναντέψαμε τη θέα, ενώ προετοιμαστήκαμε για μία ατελείωτη βόλτα στα σημεία του οικισμού.

Περνώντας έξω από τα καφενεία του χωριού, ρίχνω κλεφτές ματιές, καθώς στα τραπέζια έχουν στήσει πρέφα. Πάντα μου άρεσε να βλέπω ανθρώπους την ώρα που σκέφτονται ποιο θα είναι το επόμενο χαρτί τους. Είναι νομίζω πολύ χαρακτηριστική η στιγμή που κάποιος κερδίζει και ρίχνει το τελευταίο του χαρτί με μία ιδιαίτερη κίνηση στα χέρια, ενώ ταυτόχρονα το πρόσωπο καλύπτεται πίσω από ένα στιγμιαίο χαμόγελο, λες και λύθηκαν με μιας όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας.

Οι μυρωδιές από τις φρεσκοψημένες τυρόπιτες του φούρνου ξεχύνονται σε όλη τη γειτονιά, με επισκέπτες και ντόπιους να κάνουν ουρά για να δοκιμάσουν μια αυθεντική τυρόπιτα με φέτα. Μπαίνοντας βέβαια μέσα στο φούρνο, το ολόφρεσκο ψωμί που μόλις βγήκε από τη φωτιά δύσκολα θα περάσει απαρατήρητο. Τα μαγαζιά με τα παραδοσιακά προϊόντα, λες και είναι έτοιμα για φωτογράφηση, έχουν παρατάξει επιλεγμένες λιχουδιές από τον τόπο, όπως μαρμελάδες, μέλι, γλυκά του κουταλιού αλλά και καρύδια, αμύγδαλα, αρωματικά βότανα, όμορφα αναμνηστικά. Είναι ακόμη πρωί και οι ταβέρνες είτε παραμένουν κλειστές, είτε βλέπεις πίσω από τα τζάμια που κάνουν δουλειές, για να είναι όλα έτοιμα αργότερα προς το μεσημέρι, όταν θα είναι ώρα για να δοκιμάσουν οι επισκέπτες κυρίως τις σπεσιαλιτέ του τόπου. Ο αχνιστός καφές μάς περιμένει και είναι η στιγμή που δίπλα σε μία σόμπα, άλλος ανοίγει τις σημειώσεις του, άλλος ψάχνει στο maps να βρει τα αγαπημένα σημεία του, όπως τα έχει σημειώσει στη λίστα αυτών που θα ήθελε να επισκεφτεί.

Ξαφνικά ένα τσούρμο από εκδρομείς ανεβαίνει τη μικρή ανηφορίτσα και σκορπίζεται ανάμεσα στα μαγαζιά και στα πέτρινα καλντερίμια. Οι περισσότεροι αθλητικοί, μάλλον έκαναν εδώ μία μικρή στάση και κατευθύνονται για τον ορμητικό Λούσιο, όπου μπορούν να συμμετέχουν σε extreme sports στο ποτάμι, πάντα βέβαια με τις δικλείδες ασφαλείας που επιβάλλουν αυτές οι δραστηριότητες και υπό το άγρυπνο και έμπειρο μάτι των εκπαιδευτών.

Κάποιοι άλλοι θα πάμε στις μονές που βρίσκονται στην περιοχή, ενώ το μουσείο υδροκίνησης του ΠΙΟΠ είναι μία εξαιρετική ευκαιρία για να μάθει κανείς συμπυκνωμένα πολλά πράγματα για τον τρόπο ζωής των κατοίκων πολλές δεκαετίες πριν.

Οι εικόνες ξεφεύγουν από το αναμενόμενο και όσοι το έχουν με το περπάτημα, μπορούν από τη Μονή Προδρόμου να πάρουν το μονοπάτι, το οποίο οδηγεί έπειτα από πεζοπορία μισής ώρας και αφού περάσετε το φαράγγι απέναντι, στη Μονή Φιλοσόφου και στο ιστορικό «κρυφό σχολειό», το οποίο συνέβαλε σημαντικά στη μόρφωση των παιδιών την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Μια ακόμη βόλτα στην ευρύτερη περιοχή κρύβει πολλά διαμάντια, τα οποία θα τα δούμε σύντομα σε άλλη μας ανάρτηση.