Η Φωτεινή Παντζιά είναι μια γυναίκα που δεν σταμάτησε ποτέ να δημιουργεί, να παλεύει και να αγαπά. Από τη δημοσιογραφία στον κόσμο της εστίασης, από τα κρασιά στα παιδιά της, από τη σιωπή στη φωνή της. Ήταν προσωπικός στόχος να μπορέσω κάποια στιγμή να την φιλοξενήσω και να μπορέσω να την ρωτήσω αυτά που θέλει η καρδιά κάθε ανθρώπου να ρωτήσει μια γυναίκα, μια επιχειρηματία και μια μητέρα. Ναι όλα αυτά είναι η Φωτεινή. Χαμογελαστή, ευγενική και πάνω από όλα ανοιχτή, μιλά  στο GREC Voyage για όσα τη συγκινούν, τη θυμώνουν και την κρατούν όρθια. 

Από τη δημοσιογραφία στον χώρο της εστίασης. Πες μας λίγα λόγια για τη ζωή σου.

Ξεκίνησα τη ζωή μου πιστεύοντας πως οι λέξεις είναι ο τρόπος να επικοινωνείς με τον κόσμο. Και στην πορεία ανακάλυψα πως το ίδιο κάνει κι ένα ποτήρι κρασί. Από τη δημοσιογραφία πέρασα στην εστίαση χωρίς να το καταλάβω, γιατί αυτό που πάντα με συγκινούσε ήταν οι άνθρωποι — να τους ακούω, να τους παρατηρώ, να τους φροντίζω. Στην ουσία δεν άλλαξα επάγγελμα· άλλαξα μέσο. Από το χαρτί στο ποτήρι.

Τι σε κρατά ενεργή, δημιουργική και μαχητική σε μια εποχή που τα πάντα εκτροχιάζονται;

Η πίστη ότι τίποτα δεν αλλάζει αν δεν το προσπαθήσεις. Δεν είμαι άνθρωπος που μπορεί να μείνει αμέτοχος — έχω ανάγκη να συμμετέχω, να διορθώνω, να διεκδικώ, να φροντίζω. Και όσο υπάρχουν τα παιδιά μου, έχω έναν ακόμα λόγο να είμαι όρθια: γιατί θέλω να βλέπουν τη μάνα τους να παλεύει, όχι να παραιτείται.

Πάντα λες ότι “έγινες μάνα επειδή διάλεξες να αγαπήσεις”. Πότε αυτό το σύνθημα έγινε πραγματικότητα;

Όταν ένιωσα ότι η μητρότητα δεν είναι βιολογία, αλλά απόφαση. Όταν κατάλαβα ότι η αγάπη δεν έχει DNA. Έγινα μάνα τη στιγμή που αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι — με πίστη, χωρίς εγγυήσεις, χωρίς βεβαιότητες. Έγινα μάνα όταν είπα “ναι” σε ένα παιδί που δεν ήξερα, αλλά ήδη αγαπούσα.

Όταν ξεκίνησες τη διαδικασία της υιοθεσίας, ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένιωσες;

Φόβο. Και ενθουσιασμό. Μα πάνω απ’ όλα, ευθύνη. Γιατί ήξερα ότι δεν πρόκειται να αλλάξω μόνο τη ζωή μου — θα αλλάξω και τη ζωή ενός παιδιού. Αυτό σε κάνει να σταθείς προσεκτικά, να κοιτάξεις μέσα σου και να ρωτήσεις “είμαι έτοιμη να αγαπήσω χωρίς όρους;”. Η απάντηση ήταν “ναι”.

Η διαδικασία της υιοθεσίας είναι ένα τεράστιο ταξίδι. Πώς ήταν αυτό για εσένα;

Ήταν ένα ταξίδι πίστης. Μια πορεία που με δίδαξε υπομονή, επιμονή, αλλά και πόσο ανθεκτική μπορεί να γίνει η καρδιά όταν αγαπά. Δεν ήταν εύκολο. Είχε γραφειοκρατία, αναμονή, αμφιβολίες, αλλά και θαύματα. Στο τέλος, όμως, αυτό που μένει είναι η στιγμή που κρατάς το παιδί σου στην αγκαλιά σου — και καταλαβαίνεις ότι όλα είχαν έναν λόγο.

Πολύς κόσμος αναρωτιέται πώς μπορείς να αγαπήσεις ένα παιδί χωρίς βιολογικά δεσίματα. Τι απαντάς;

Ότι δεν ξέρουν τι σημαίνει αγάπη. Η αγάπη δεν έχει γενετικό αποτύπωμα· έχει ψυχικό. Τα παιδιά μου δεν βγήκαν από το σώμα μου, αλλά βγήκαν από μέσα μου. Από το πιο βαθύ κομμάτι της ψυχής μου.

Πώς ένιωσες όταν είδες τον Άγγελο για πρώτη φορά; Υπήρξε στιγμή που ένιωσες ότι δεν θα τα καταφέρεις;

Όταν είδα τον Άγγελο, ένιωσα σαν να τον θυμήθηκα — όχι σαν να τον γνώρισα. Ήταν ο γιος μου πριν τον γεννήσω. Υπήρξαν δύσκολες στιγμές, φυσικά. Όταν δεν κοιμόταν, όταν φοβόταν, όταν έψαχνε με το βλέμμα του κάτι γνώριμο που δεν ήμουν εγώ. Αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι δεν θα τα καταφέρω. Γιατί ήξερα ότι, αν μείνει εκείνος, θα μείνω κι εγώ.

Το 2022 μπήκε στη ζωή σας η Marie. Πώς ήταν εκείνη η στιγμή;

Η Marie μπήκε σαν φως. Ορμητική, τρυφερή, γεμάτη ζωή. Αυτή τη φορά δεν συναντούσε μια μάνα — συναντούσε οικογένεια. Και αυτό έκανε τη διαφορά. Έβλεπε τον αδελφό της, έβλεπε το σπίτι, έβλεπε τη ζωή που την περίμενε. Και εγώ ένιωθα πως ήρθε η στιγμή να ολοκληρωθεί κάτι που είχε ξεκινήσει χρόνια πριν.

Ελλάδα & ρατσισμός. Πιστεύεις ότι αυτές οι δύο λέξεις παραμένουν παντρεμένες;

Ναι, αλλά αρχίζουν να κοιμούνται σε ξεχωριστά δωμάτια. Υπάρχει πρόοδος, υπάρχει διάθεση, υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν. Αλλά υπάρχει και φόβος, άγνοια, στερεότυπα. Ο ρατσισμός δεν είναι πάντα κραυγαλέος. Καμιά φορά κρύβεται πίσω από ένα “αστείο”, ένα βλέμμα, μια ερώτηση. Και εκεί χρειάζεται να σταθείς όρθιος, να εξηγήσεις, να εκπαιδεύσεις — χωρίς να κουραστείς.

Πώς διαχειρίζεσαι τις ερωτήσεις του Άγγελου και της Marie για τον ρατσισμό;

Με αλήθεια. Δεν τους λέω ότι ο κόσμος είναι πάντα δίκαιος — τους λέω ότι δεν θα είναι. Αλλά τους μαθαίνω να μην νιώθουν μικροί. Να στέκονται περήφανα για το ποιοι είναι, για το χρώμα τους, για τη ρίζα τους. Τους λέω ότι η ταυτότητά τους είναι δύναμη, όχι πρόβλημα.

Η Ελεονώρα Μελέτη δήλωσε ότι τα φύλα είναι δύο. Τι πιστεύεις;

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι πολλοί. Δεν με ενδιαφέρει να μετρήσω φύλα — με ενδιαφέρει να χωράνε όλοι. Η κοινωνία μας χρειάζεται περισσότερη κατανόηση και λιγότερες ταμπέλες. Κανείς δεν έγινε χειρότερος επειδή κάποιος άλλος διάλεξε να είναι ο εαυτός του.

Η κοινωνία αλλάζει ή συνεχίζει να κρύβεται;

Αλλάζει. Αργά, βασανιστικά, αλλά αλλάζει. Οι φωνές πληθαίνουν, τα παραδείγματα εμπνέουν, και η σιωπή μικραίνει. Κι όσο υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς φόβο, θα αλλάζει πιο γρήγορα.

Αν έπρεπε να περιγράψεις τον Άγγελο και τη Marie με τρεις λέξεις;

Ο Άγγελος είναι ευγενής, στοχαστικός, βαθύς. Η Marie είναι φως, ενέργεια, ζωή. Και οι δύο μαζί, είναι ο λόγος που υπάρχω.

Ποια φράση θα ήθελες να κρατήσουν για πάντα μέσα τους;

Να μη δεχτούν ποτέ να μικρύνουν για να χωρέσουν κάπου. Να θυμούνται πως αξίζουν τον χώρο τους, τη φωνή τους, το φως τους.

Ως επαγγελματίας του κέντρου της Αθήνας, πώς βλέπεις τις τελευταίες αλλαγές γύρω από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και τη σχέση Δήμου – Κυβέρνησης;

Με ανησυχία. Γιατί η πόλη δεν είναι πεδίο αντιπαράθεσης — είναι κοινός τόπος. Η Αθήνα είναι ζωντανός οργανισμός και χρειάζεται φροντίδα, όχι επιβολή. Και οι επαγγελματίες του κέντρου είμαστε εκεί, κάθε μέρα, να τη φροντίζουμε με ιδρώτα, όχι με αποφάσεις πίσω από γραφεία.

Η Αθήνα παρουσιάζει συνεχή άνοδο στον τουρισμό. Μπορεί να ανταπεξέλθει;

Όχι αν μείνει μόνη της. Χρειάζεται στήριξη, υποδομές, κανόνες, οργάνωση. Γιατί αν δεν στηριχτεί, θα καεί από την ίδια της την επιτυχία. Η Αθήνα αξίζει στρατηγική, όχι τύχη.

Ποια ήταν η πρώτη φορά που ταξιδέψατε μαζί ως οικογένεια και τι θυμάσαι πιο έντονα;

Το πρώτο μας ταξίδι σαν οικογένεια ήταν το ταξίδι που γυρίζαμε στο σπίτι με τη Βασιλική Mary. Ο Άγγελος περίμενε να τη γνωρίσει, και εγώ ένιωθα ότι κουβαλούσαμε μαζί μας κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια βαλίτσα — κουβαλούσαμε το μέλλον μας. Ήταν ένα ταξίδι γεμάτο συγκίνηση, σιωπές, βλέμματα, μυρωδιές. Το σπίτι μας άνοιξε ξανά, αλλά αυτή τη φορά με φωνές παιδιών παντού. Ήταν η στιγμή που ένιωσα πως η οικογένειά μας ολοκληρώθηκε.

Έχετε ταξιδέψει ή σκέφτεστε να ταξιδέψετε στις χώρες καταγωγής τους;

Ναι, το θέλω πολύ. Στην Αιθιοπία και στη Σιέρα Λεόνε δεν είναι απλώς ένα ταξίδι — είναι επιστροφή. Θέλω να τους δείξω από πού ξεκίνησαν, να γνωρίσουν τη γη τους, να μυρίσουν τον αέρα που κάποτε τους αγκάλιασε. Και εγώ μαζί τους, να σταθώ μπροστά σε εκείνον τον ουρανό και να πω “ευχαριστώ”.