Άρτα, Το γεφύρι που ενώνει θάλασσα και βουνό

Όσες φορές και αν διασχίσω τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου με κατακλύζει το ίδιο συναίσθημα ευφορίας. «Όταν θέλουμε κάνουμε θαύματα…αλλά πόσο σπάνια είναι τελικά αυτά τα θαύματα». Μέσω της  Ιονίας οδού, με ασφάλεια και σύντομα, φτάνω στην Άρτα. Στέκομαι μπροστά στο περίφημο γεφύρι και σκέφτομαι την παιδική μου ηλικία, όταν ακόμη δεν μπορούσα να διαχωρίσω το μύθο από την πραγματικότητα. Τότε που το παιδικό μου μυαλό, δεν μπορούσε να καταλάβει πως είναι δυνατόν να θυσιάσουν τη γυναίκα του πρωτομάστορα για να στεριώσει το γεφύρι. Και τι εννοούσαμε όταν λέγαμε… «ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν.;»

Το γεφύρι – τοπόσημο

Το νερό του Αράχθου, είναι περιορισμένο, καθώς αυτό εξαρτάται πλέον και από τη λειτουργία του φράγματος, ωστόσο η νωχελική του κίνηση κάνει τη ματιά να μην θέλει να ξεκολλήσει από τις εμβληματικές του καμάρες. Έχοντας καταφέρει να διασωθεί στη μακρόχρονη πορεία του, δικαίως σήμερα αποτελεί το σύμβολο της πόλης. Κοντά σ’ αυτό και άλλα τοπόσημα, μίας πολυπολιτισμικής και όμορφης πόλης που αποκαλύπτεται σιγά σιγά. Η Άρτα στέκεται στην σκιά του γεφυριού της, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η εβραϊκή συνοικία της, είναι το περίφημο τέμενος, το κάστρο της, οι βυζαντινές της εκκλησίες. Είναι ακόμη ένα άρτια δομημένο δίκτυό πεζοδρόμων στο κέντρο της πόλης.

Από γωνιά σε γωνιά

Αφήνουμε το γεφύρι και πηγαίνουμε για εξερεύνηση της πόλης. Μίας πόλης που κατοικείται συνεχώς εδώ και 2.700 χρόνια. Κατευθυνόμαστε προς ένα από τα πιο όμορφα κάστρα της Ελλάδος, το οποίο χτίστηκε τον 13^ο αι. και σήμερα βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση εξαιτίας των πολύ προσεγμένων αναστηλώσεων. Μέσα στο κάστρο, το οποίο ανήκει κυρίως στη βυζαντινή περίοδο, αλλά θεμελιώθηκε πάνω σε αρχαία οχύρωση και διαθέτει οθωμανικές προσθήκες, είχε κατασκευαστεί ξενοδοχείο Ξενία, για το οποίο όπως πληροφορήθηκα αναζητείται τρόπος για να αναστηλωθεί και να λειτουργήσει ξανά. Χαρακτηριστικό σημείο της πόλης το ρολόι, το οποίο βρίσκεται στην είσοδο του κάστρου. Όπου και αν πήγαμε στην πόλη μας ρώτησαν αν είχαμε επισκεφθεί την Παναγία την Παρηγορήτισσα. Και μόνο το επίθετο που τη χαρακτηρίζει ήταν αρκετό για να μας φέρει προσκυνητές στην πόρτα της.

Βυζαντινός ναός, ένας από τους πιο σημαντικούς στην Ελλάδα, βρίσκεται μέσα στον αστικό ιστό. Χτίστηκε τον 13^ο αι. και κάπου στον 16^ο αι. αποτελέσε γυναικείο μοναστήρι. Λειτουργεί πολύ συγκεκριμένες μέρες του χρόνου ενώ είναι επισκέψιμος καθημερινά. Φτάνοντας στην είσοδο, η επιβλητικότητα του κτιρίου θαμπώνει. Βλέπω τις μοναδικές τοιχογραφίες αλλά και τον επιβλητικό τρούλο. Ο χρόνος περνάει και δεν θέλουμε να αναχωρήσουμε. Κάτω από την πλάτανο, στην πλατεία, λίγα μετρά από την είσοδο του ναού, οι αρτινοί απολαμβάνουν τον καφέ τους. Ήρεμοι, ευγενικοί, φιλόξενοι. Μία ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα εκκλησία είναι εκείνη της Αγίας Θεοδώρας, όπου μετράει εννέα αιώνες ζωής.

Κατεβαίνοντας την κεντρική οδό Πύρρου, ένα μικρό στενάκι μας οδηγεί στον περίβολο του ιστορικού ναού. Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε στους εκτός Άρτας προορισμούς, αλλά θέλω να περάσω από το τείχος της αρχαίας Αμβρακίας. Το τείχος, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις άρχισε να κατασκευάζεται τον 6ο αιώνα π.Χ. και συμπληρώθηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. Η διάθεση για χαλάρωση και ανανέωση θα μας οδηγήσει στα ιαματικά λουτρά Χανόπουλου, λίγο έξω από την πόλη.