Τώρα που τα καφενεία είναι κλειστά. Τώρα που τα ταξίδια μοιάζουν μακρινά, αισθάνομαι την ανάγκη να μεταφερθώ έστω και νοερά σε ένα αγαπημένο μου σημείο, σε ένα καφενείο στην πλατεία, στο Καπέσοβο του Ζαγορίου. Ένα μικρό πέτρινο κτήριο, που για πολλά χρόνια ήταν το κοινοτικό γραφείο, έγινε καφενείο και κουβαλάει μαζί του όλη τη ζεστασιά και τη θαλπωρή. Είναι αυτό το μέρος που θέλεις να βρεθείς μετά από ένα περπάτημα στο δάσος, είναι εδώ όπου θες να κάθεσαι και να πίνεις ζεστά ροφήματα και τσίπουρα. Κάθε μεζές είναι και μία νόστιμη πινελιά στην καθημερινότητα. Λίγο πριν ξεκινήσει αυτό που ζούμε τον τελευταίο χρόνο, βρέθηκα σε αυτό το καφενείο και κάθε φορά που πλέον κλεισμένος μέσα στο σπίτι σκέφτομαι διεξόδους, αποτελεί και αυτό έναν προορισμό, νοερό έστω!

Ακούω ακόμη στα αυτιά μου αγαπημένες old jazz και light blues επιτυχίες, που διακόπτονται μόνο για ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο και επανέρχονται ως η πιο αναμενόμενη μουσική εξέλιξη. Κάθομαι δίπλα στη μαντεμένια σόμπα, ενώ ο Κωνσταντίνος, ο οποίος σκέφτηκε και μαζί με την οικογένειά του λειτούργησε αυτό τον χώρο, μου δείχνει φωτογραφικές του δουλειές. Είναι εξαιρετικός φωτογράφος και μία μέρα αποφάσισε ότι το χωριό της μητέρας του τον καλεί. Και έτσι έγινε μόνιμος κάτοικος του Καπέσοβου.

Μπορεί να έχει περάσει πάνω από χρόνος, αλλά δεν έχει φύγει από τη σκέψη μου η γεύση της γαλατόπιτας, που είχε ετοιμάσει εκείνη την ημέρα η μητέρα του. Σοκολατόπιτα, ραβανί, αλλά και διάφορα άλλα γλυκά του κουταλιού είναι πάντα εκεί για… ώρα ανάγκης. Ο Κωνσταντίνος από την άλλη, ετοιμάζει τους δικούς του τσιπουρομεζέδες, με το χοιρινό κρασάτο και το σπετσοφάι να είναι τα πρώτα στη λίστα των επιλογών. Εδώ κανείς μπορεί επίσης να επιλέξει ανάμεσα σε γαλοτύρι, σαγανάκι ταλαγάνι, σαλάτα χωριάτικη και λουκάνικα, πάντα με τη συνοδεία ντόπιου τσίπουρου, αλλά και κρασιού από τη Ζίτσα. Αν φτάσετε και ο καιρός είναι καλός, μπορείτε να καθίσετε και στον εξωτερικό χώρο, κάτω από τον πλάτανο. Σίγουρα θα πάω. Και σύντομα!