Δεν είναι μόνο οι γάμοι που με συνεπαίρνουν. Είναι κάθε event που χρειάζεται χαρακτήρα. Που απαιτεί να ειπωθεί σωστά, αλλιώς καλύτερα να μη γίνει καθόλου. Και ίσως αυτό να έχει να κάνει και με το γεγονός ότι, πριν από όλα, είμαι μουσικός — σολίστ κλασικού πιάνου. Έχω μάθει να ακούω πριν μιλήσω. Να νιώθω τον ρυθμό ενός χώρου πριν τον σχεδιάσω. Γι’ αυτό και όταν ανέλαβα το design και το art de la table για τη βραδιά των 150 χρόνων του Hotel Grande Bretagne, ήξερα ότι δεν επρόκειτο για έναν ακόμα εορτασμό. Ήταν μια σύνθεση. Και κάθε σύνθεση χρειάζεται μέτρο, παύσεις και ένταση — όχι υπερβολή. Η βραδιά ξεκίνησε στο Royal Room, με τους καλεσμένους να συγκεντρώνονται γύρω από τα πρώτα ποτήρια αφρώδους Snob, λευκού και ροζέ, σε μια ατμόσφαιρα χαμηλόφωνη, σχεδόν τελετουργική. Υπήρχε στον αέρα εκείνη η αίσθηση που έχουν οι βραδιές που θα μείνουν. Όχι φασαρία. Προσμονή.

Όταν άνοιξαν οι πόρτες του Grand Ballroom, ο χώρος δεν εντυπωσίασε — αγκάλιασε. Το design κινήθηκε σε ζεστούς, τολμηρούς συνδυασμούς: μωβ ορχιδέες πλάι σε κόκκινα Baccarat τριαντάφυλλα, φωτισμοί που ανέδειξαν την αρχιτεκτονική χωρίς να την καπελώσουν, και ένα art de la table που σχεδιάστηκε όπως μια παρτιτούρα: τίποτα περιττό, τίποτα τυχαίο.

Ως μουσικός, ξέρω πότε κάτι “κουμπώνει”.

Και τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Γιάννης Χατζηλοΐζου, μαζί με τη σύζυγό του Petra Palenyik Χατζηλοΐζου, κατάλαβα ότι αυτή η βραδιά είχε βρει τον μαέστρο της. Η Φιλαρμονική Αθηνών δεν λειτούργησε απλώς ως μουσικό σύνολο, αλλά ως αρχιτεκτονική δύναμη του χώρου.
Η επιλογή της jazz εκδοχής του Καρυοθραύστη του Duke Ellington, για πρώτη φορά παρουσιασμένη στην Ελλάδα, δεν ήταν απλώς ευφυής — ήταν δηλωτική. Κλασικό και σύγχρονο σε διάλογο. Παράδοση και τόλμη στην ίδια φράση. Ακριβώς ό,τι ζητούσε και η ίδια η βραδιά. Η συνεργασία μου με τον Γιάννη βασίστηκε σε αμοιβαία κατανόηση και εμπιστοσύνη. Κατάλαβε το όραμά μου χωρίς εξηγήσεις και μου έδωσε το πιο σπάνιο δώρο: ελευθερία. Λειτουργήσαμε όπως λειτουργούν οι καλοί μουσικοί στη σκηνή — ο ένας ακούει τον άλλον. Και τότε η σύνθεση αναπνέει.

Ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς ήταν η παρουσία του Γιώργου Ντάβλα, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή και μας εντυπωσίασε σε έναν ρόλο διαφορετικό, αλλά ουσιαστικό. Με ερμηνείες όπως «Ζητάτε να σας πω» και «Έλα γι’ απόψε», απέδειξε ότι η σκηνική αλήθεια δεν χρειάζεται ένταση για να καθηλώσει. Και ναι — υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούσαν να σταθούν σε οποιαδήποτε σκηνή του κόσμου. Ο Γιώργος είναι ένας από αυτούς.

Το μουσικό πρόγραμμα κύλησε με jazz standards όπως New York, New York, Fly Me To The Moon και My Way — και κάπου εκεί, η Αθήνα έμοιασε για λίγο με μητρόπολη άλλης εποχής. Όχι μίμηση. Ανάμνηση.

Το gala δείπνο, με πιάτα όπως χτένια, αστακό, φιλέτο και σοκολάτα, συνοδεύτηκε από επιλεγμένα κρασιά όπως Idylle d’Achinos και La Tour Melas. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους βρέθηκαν άνθρωποι του πολιτισμού, της επιχειρηματικότητας και της κοινωνικής ζωής, καθώς και ο Homme Parviz, General Manager του ξενοδοχείου, και ο Άδωνις Πολυκάρπου, CEO της Alterius Partners Ltd, αποκλειστικού χορηγoύ της βραδιάς.

Φεύγοντας, οι καλεσμένοι δεν μιλούσαν για το décor ή τη μουσική ξεχωριστά. Μιλούσαν για την αίσθηση. Και αυτό, για μένα, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία. Γιατί όταν ένας χώρος όπως η Μεγάλη Βρεταννία γιορτάζει 150 χρόνια, δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Χρειάζεται μόνο να θυμηθεί ποιος είναι. Και εκείνη τη νύχτα, η Αθήνα το θυμήθηκε μαζί του.